تصویر تعفن «خانواده مدرن» در «زیبایی آمریکایی»

«زیبایی آمریکایی»، آینه تمام نمای بحران زندگی انسان معاصر آمریکایی و حتی در سطحی گسترده تر، انسانِ معاصرِ غربیِ سال های آغازین سده بیست و یکم است.

- خبرگزاری فارس ـ گروه سینما ـ علیرضا سپهوند: دهه هفتاد، دوره ای بود که سینمای آمریکا راه ورود مضامین و داستان های تازه را در اشارات انتقادی صریح به جامعه، فرهنگ، سیاست خارجی و امنیت داخلی ایالات متحده یافته بود.

پیشروی همگانی فیلمسازان جریان عمده سینمای آمریکا و فیلمسازان مستقل و سایرین در این مسیر، چنان بود که از آثاری چون بعد از ظهر نحس تا راننده تاکسی ، از پدرخوانده2 تا فیلم های وودی آلن ، رابرت آلتمن ، جان شلزینگر و میلوش فورمن جایجای فیلم های آمریکایی سرشار از نگاه تند و ناقدانه فیلمسازان و فیلمنامه نویسان به جامعه و تاریخ آمریکا می شد.

  اما دو دهه بعد، در میانه دهه نود میلادی، جریان انتقادی به مسیر تازه ای افتاد که از منظر معیارهای زیبایی شناختی، ارج و اعتبار آن را از برخی آثار کم و بیش شعار زده دهه هفتاد که همچون بیانیه های سیاسی ضد نظام اجتماعی آمریکا بودند، فراتر می بُرد.

حالا فیلم ها به جای آنکه بر نقاط مشخصی از تشکیلات، سیستم، ادارات، مراکز و سازمان های حکومتی، بانک ها و به طور کلی نهادهای سیاسی اجتماعی متمرکز شوند و انتقادها را به طور مستقیم در دل جامعه نشان د