بس کنید ای واعظانِ هفت خطِّ دلخوشِ حرّاف!

عبدالرضا رضایی نیا، شاعر کشورمان درباره آسیه پناهی شعری سروده است.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرنگار مهر ، عبدالرضا رضایی نیا، شاعر کشورمان شعر اخیرش درباره آسیه پناهی است که در ادامه می آید: مادرِ من آسیه انقلابِ کوخ ها افسانه بود، انگار! انقلابِ سادگی های شگفت انگیز، انقلابِ عقل سرخِ عشقبازان در هوای دلکشِ نهج البلاغه انقلابِ سالکانِ پابرهنه نغمه خوان در سایه سارِ چشمِ بی تردیدِ روح الله، انفجارِ نور.

فرض کن؛ این ماجرا افسانه ای از قرن های دور یا نمای سحرآمیزی؛ رهآوردِ شبِ رؤیاست.

سارقانِ انقلابِ بینوایان فربه از بلعیدنِ نُه توی بیتُ الحال، برج می سازند و با رخشِ طلا بر استخوانِ مستمندان پیش می تازند؛ شادخوار و مست در آغوشِ لعبت های افسونکار، داستانِ دیگ ها و گربه های بی حیا و چشم های تلخِ حسرت بار.

آه… واویلاست، واویلاست، واویلاست! شرمسارم، مادرا، از چشم های تو که حیرانند و پُرسانند! کاش می شد خون بگریم، چشم هایت خارِ چشمِ تنگِ این بلعندگانِ جیفه ی دنیاست، کوخ ناسازِ تو وهنِ کبریای کاخِ قارون هاست! اشتباهی آمدی، عالیجناب، آلونکِ تاریک من ملکِ نجومی نیست! چرخ ها آهندل و بی رحم.

زوزه ی بی انقطاع گرگ ها در باد می پیچد،