اولین بغض کودکانه من

نازیلا نوبهاری در قالب یک روایت خاطره، درباره اولین تجربه زیستی خود در موقعیت بحران نوشته است.

- طی روزهای اخیر منتشر می شود، نگاهی است متفاوت از سوی هنرمندان اهل قلم به زیست و زندگی خود در بحران.

روایت هایی که گاه عاشقانه است و گاه تلخ.

گاه گزارش گونه است و گاه کاملاً حس برانگیز.

آنچه در ادامه می خوانید داستانی است از نازیلا نوبهاری از نویسندگان حوزه کودک و نوجوان و خالق آثار داستانی چون یک فنجان قهوه تلخ، شب ققنوس، دوشیزه مهتاب، پیاده روهای ناهموار، روی آسفالت داغ که یک روایت خاطره ای درباره اولین تجربه زندگیاش در بحران را در بر می گیرد: 7 سالگی برای هر شخصی مهم ترین بخش زندگی اوست.

پایان اولین مرحله از رشد و پا گذاشتن به دنیای جدیدی که قرار است با شروع آموزش و در تعامل با دنیای بیرون از خانه تجربه شود، اما برای آنان که به سن و سال امروز من هستند 7 سالگی ابعاد گسترده تری داشته است.

آغازی که با یک سلسله تحولات عظیم اجتماعی و سیاسی به همراه بوده است.

کودکی های ما خیلی زود با موج این دگرگونی ها به پایان رسید و رنگ و بوی اضطراب و زندگی تنگاتنگ با یک بحران چند ساله را به خود گرفت.

چندماهی بود که سال تحصیلی آغاز شده بود و مثل هر کلاس اولی ذوق و شوق رفتن به مدرسه در دلم جوش می زد.