جوادالائمه؛ مولودی پرخیر و برکت

شب دهم رجب سال 195 هجری، شهر مدینه به میلاد کرامتی الهی از تبار آل رسول اکرم(ص) منور شد که پدرش بارها از او به عنوان مولودی پرخیر و برکت یاد کرده که با خود بخشندگی، جود و کرم به همراه آورد.

حضرت امام محمدتقی(ع)، نهمین پیشوای شیعیان زاده شمسُ الشّموس، تک کمال کرامت سلطان خراسان و بابُ المراد ثامن الحجج است که با آمدنش سخاوت و کرامت دوباره معنا گرفت.

نور دو چشم حضرت سلطان و نهمیـن حجت خـالق سرمد با آمدنش نور یقینی شد بر دلهایی که در هرصحن حرم شاه خراسان نشانی از سخاوت و مهربانی می بارد.

علیّ اکبر سلطان طوس جواد لقب گرفت تا جود و سخاوت معنا شود و محمّد نام گرفت تا از تولد علیّ اکبری دیگر از خاندان مطهر آل احمد(ع) در مدینه خبردهند و جوانانی از تبار علوی به وجود جوان ترین امام خود ببالند.

تولد نهمین ستاره آسمان امامت که در اواخر عمر امام رضا(ع) رخ داد به گواه تاریخ تشیع یک کرامت الهی بوده؛ زیرا امام رضا(ع) بارها از حضرت جواد(ع) به عنوان مولودی پرخیر و برکت یاد می کرده است.

و چنانچه ابو یحیای صنعانی گفته: روزی در محضر امام رضا (علیه السلام)، فرزندش ابو جعفر را که خردسال بود، آوردند، امام فرمود: این مولودی است که برای شیعیان ما، با برکت تر از او زاده نشده است؛ دو تن از شیعیان به نام ابن اسباط و عبّاد بن اسماعیل هم می گویند: در محضر امام رضا(