زیست شبانه با 120 کارتن خواب در گرمخانه شوش

توی آن روشنایی کم زورنگاهم به لبهایی سرگرم می شودکه برای بلعیدن نفس،رنجوربه هر طرف می لولند ومچاله می شوندوهوا را به مرارت و زجر توی دهانی می کشندکه ویژگی مشترک شان، - دندان هایی استکه نیست.

به گزارش خبرگزاری مهر ، سکوتِ جاافتاده شب، جای جای این اتاق، مغلوب هذیان های مبهمی است که دنباله هر کدام را بگیری، به دهانی می رسد و ناله ای.

نشسته میان خفتگانی چند درگیرِ چشم گردانی، مخاطب نامی می شوم که تنها برای یک شب، اسم من شده است؛ - سپهر! تحکمِ سست ، بارزترین ویژگی آوایی است که به من می رسد.

چشمم را که روی تک تکِ صورت های خفته کنجکاوی می کند، از پرسه زنی بر می دارم و می چرخانم سمت صدا؛ با تکانِ سر، حرفش را می فهماند .

دراز بکش.

بوی سرگردان، حالا روی تمام بدنم نشسته است؛ که دراز می کشم و پتو را تا سینه ام بالا می آورم.

اینجا گرمخانه بوستان شوش است؛ خفته با 120 کارتن خواب.

سرما بساطش را فرش کرده است روی شب های زودرس تهران؛ پخش، میان خیابان های عریض آن سوی شهر و کوچه های رنجورِ اینجا؛ شوش، دروازه غار، خزانه.

و آن گونه چمنِ قهوه ای بوستان های بد نام را دستمالی کرده که دورهمی شبانه کارتن خواب ها حرارت همیشه اش را از دست داده است.

گذرگاهای بی پناه منتهی به شوش، از حجمِ درهم کالبدهای وارفته معتادان تهی شده است اما مسیر هنوز در قرق ساقی هایی ا