پیاده روی اربعین و مسأله دولت

پیاده رویِ اربعین تصور آلترناتیوی از رابطه قدرت و مردم را ممکن می سازد، که بر اساس محبت بناشده است.

آنچه در ادبیات تشیع به آن پیوستگیِ وِلایت با وَلایت می گویند.

- خبرگزاری مهر ، گروه دین و اندیشه-کمیل سوهانی: هر سال در چنین ایامی، از میان کسانی که به پیاده روی اربعین می روند، برخی از زاویه دیدِ اجتماعی، سیاسی به تحلیلِ این پدیده ی شگفت انگیز و خلاف آمده عادتِ روزگار می پردازند.

بزرگترین گردهمایی مردمی تاریخ که در آن همزمان، قدرتِ دولت ها و تفاوت ملت ها به حداقل می رسد.

برخی از تحلیلگران از دخالتِ دولت ایران در شکل گیری این مراسم و به تعبیر ایشان دولتی شدنِ آن، گله و شکایت می کنند، برخی دیگر آن را محصول عدم حضور دولتِ قدرتمند مرکزی در عراق و ساختار اجتماعیِ قبیله ای این کشور می دانند، برخی دیگر هم این پدیده ی اجتماعی را نشانه ای از آینده ی تاریخِ انسانی می دانند که بی حضور دولت ها و فارغ از ملیت ها به سامان امور خویش می پردازد.

به نظر می رسد همه ی این نظرات کمابیش واجد بخشی از حقیقتِ ماجراست.

به نظر نگارنده نه آمیختگیِ تشیع امروز ایرانی با مساله ی دولتِ مدرن جای تقبیح و افسوس دارد و نه باقی ماندن تشیع عراقی در ساختار عشیره و قبیله.