وقتی هنر ارمنی و ایرانی تلفیق می شود

جلفا از محله های قدیمی اصفهان است که هنرهای سنتی آن بخش مهمی از تاریخ صنایع دستی این استان را تشکیل می دهد.

هنرهای دستی که در دوره های تاریخی گذشته همخوان با الگوهای هنر قرون وسطای ارمنی و مطابق با هنرهای کهن ایرانی تولید می شدند، - ولی به نظر می رسد که امروز دیگر جایگاه مناسبی در میان صنایع دستی اصفهان ندارند.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، حدود 300 سال پیش و در دوره شاه عباس صفوی، ارمنی ها از کنار رود ارس به کنار زاینده رود کوچ کردند تا امنیت شان در برابر نسل کشی ارامنه تضمین شود.

خطر که رفع شد، همان جا ماندگار شدند.

به مرور ارمنی نشین های اصفهان توانستند هنرهای سنتی و بومی خودشان را گسترش دهند و در حوزه های زرگری، کاشی کاری، قلمکاری، ویترای و گره چینی و کتابت و نگارگری آثار ماندگاری را تولید کنند که بخشی از آنها در کلیسای وانک اصفهان ارائه شده است.

صنعت زرگری، کاربردی گسترده در زندگی روزمره جلفای نو داشت.

ظروف زرین و سیمین غذا، کارد و چنگال، حلقه های دستمال، لیوان ها و جام ها همگی از کاربردهای روزمره این صنعت در میان مردم بود.

بدین منظور ابتدا طلا و نقره با ظرافت پرداخت می شد.

سپس سنگ های قیمتی و نیمه قیمتی بر روی آنها قرار می گرفت.

همچنین نخ هایی از طلا با فنونی خاص به صورت رشته های نازک تهیه می شد که به نخ طلا مشهور بود.