اما و اگرهای ادغام بانک ها

یادداشت/ ایمان اسلامیان - تحلیلگر بانکداری و توسعه درخردادماه سال گذشته رییس کل وقت بانک مرکزی برای نخستین بار از ابزار ادغام به عنوان یکی از روشهای حل تعدد بانکهای ایرانی و بهبود وضعیت بازار پولی کشور پرده برداری کرد.

پس از آن صحبتهای متعددی در این خصوص مطرح شد؛ لیکن بروز گردباد التهابات ارزی در کشور موجب شد که مجالی برای پیگیری موضوع ادغام بانک ها باقی نمانده و عمده توان و زمان سیاستگذاران و مدیران اقتصادی کشور صرف بازگردانی ثبات به محیط اقتصادی کشور شود.

پس از بیش از یک سال از وقفه در پروژه کاهش شمارگان بانک های ایرانی، نهایتاً از ادغام پنج بانک و مؤسسه اعتباری نظامی در بانک سپه رونمایی و مقرر شد تا به تدریج فرایند تجمیع و سپس تلفیق این بانک ها پیگیری شود.

برای بررسی میزان موفقیت این ادغام و ملاحظات مربوط به مدیریت ادغام بانک ها، می بایست نخست به اهداف پیش بینی شده از این اقدام برگردیم که به نظر می رسد تا حد زیادی به کاهش هزینه های عملیاتی نظام بانکی، بهبود شاخص های مبنایی عملیات بانکی نظیر کفایت سرمایه، افزایش انضباط مالی، تعدیل بهای تمام شده تأمین مالی، افزایش ظرفیت وام دهی، کاهش شعب مازاد، مدیریت توان خلق پول بانک ها و تقویت چتر نظارتی بانک مرکزی مربوط باشد.