لعنت به فوتبال اگه معنیش جداییه!

چرا فوتبال در استادیوم پرجمعیت برگزار می شود و هرچه جمعیت بیشتر باشد به آن افتخار می کنند؟ چون یک همایش جمعی است.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، روزنامه همشهری نوشت: زن سیاهپوش، بچه به بغل رو به دوربین از دردی می گوید که هنوز تبش داغ است.

دوست دارد تصویر ریورس شود به قبل از بازی پرسپولیس-کاشیما.

پدری سیاهپوش به دوربین خیره شده و از نبود پسرش می گوید؛ از قصاص قاتل پسرش می گوید؛ از دردی می گوید که هنوز تبش داغ است.

دوست دارد تصویر ریورس شود به قبل از بازی پرسپولیس-کاشیما.

جملات را کادوپیچ می کنیم و تحویل تماشاگر می دهیم.

بیل شنکلی می گوید فوتبال بازی مرگ و زندگی نیست، فراتر از آن است.

یک بار هم نه، چندبار در طول سال ها تکرار می کنیم که کاملا به خورد ذهن تماشاگر برود.

جمله درخشانی است، اما فرهنگ هضمش را نداریم.

البته ناقل محترم این جمله از نسلی می آید که فرهنگ هواداری فوتبالی اش بسیار از فرهنگ فوتبالی این نسل جلوتر بود؛ فرهنگی که در 15 مهر 62 تا لب خط زمین استادیوم آزادی و روی پروژکتورها تماشاگر نشست و داربی را دید و خون از دماغ کسی نیامد.

در این تصویر ریورس چه کرده ایم که 2 نفر جانشان را برای فوتبالی هزینه کردند که پوچی اش از سوت پایان بازی برگشت پرسپولیس - کاشیما در تهران مشخص بود.