آهای شماها که نسوختید...

دخترک جلوی آینه می ایستد و در بین چین و چروک های سوخته صورتش، تمام آروزهای از دست رفته نوجوانی را مرور می کند.

روزهایی که دخترانه هایش با هزار و یک زخم بر سر و صورتش آوار شد.

- "؛ گروه سلامت: حالا دیگر بزرگ شده و برای خودش خانمی است، سالها از آن حادثه میگذرد؛ اما هر بار که جلوی آینه می ایستد تمام خاطرات آن روز لعنتی روزگارش را پر می کند، می خواهد فراموش کند، اما نمی شود.

بخواهد هم نمی تواند، جای این زخم ها نمی گذارد، نمی گذارد بوی سوختن از مشامش پاک شود.

همان روز که در طالعشان نوشته بود بسوزید، همان روز که بخاری مدرسه آتش گرفت و دخترکان شین آبادی اسیر شدند، اسیر شعله ها آتشی که آنها هیچ نقشی در افروختن آن نداشتند، از آن زمان، سالها می گذرد اما این سیاهی از دنیای آنها کنار نمی رود.

می گویند، بهترین سال های عمر یک دختر همان دوران نوجوانی است، همان زمان که باید دختری می کردند، همان زمان که باید گیس گیس آرزو می بافتند، دلبری می کردند و به امید روزهای جوانی پله های زندگی را دوتا یکی بالا می رفتند.

اما بخت برگشته شان نگذاشت و البته مسئولان هم نخواستند.

مسئولانی که شعله ها را به جان روزگار دخترکان شین آباد انداختند و سال هاست باعث این شوربختی بوده و هستند.