داور جایزه ادبی در جایگاه سرباز فرهنگی

علیرضا سیف الدینی که امسال برای دهمین بار داور جایزه ادبی مهرگان است با بیان این که یک داور مثل یک نویسنده واقعی باید خودش را شبیه یک سرباز فرهنگی ببیند معتقد است: - امر نوشتن هنوز برای برخی از نویسنده ها نامشخص است.

این نویسنده و مترجم در گفت وگو با ایسنا در پاسخ به این که داوری جایزه های ادبی چه مشقت ها و آسیب ها و فایده هایی دارد، گفت: من امسال دهمین سال بود که برای جایزه ادبی مهرگان داوری کردم.

اطلاعاتم در مورد جوایزِ دیگر در حد مطالبی است که این جا و آن جا منتشر شده و می شود.

داوری برای یک جایزه ادبی (قصه و رمان) کار سختی است.

سخت به این معنی که یک داور، الف: باید نقد ادبی بداند.

ب: با قواعد قصه نویسی آشنا باشد، ج: به ادبیات و به ویژه به نوع ادبی رمان به عنوان یک پدیده بسیار جدی نگاه کند.

در عین حال، نباید فراموش کرد که در حوزه داوری داور لزوماً نه منتقد است، نه قصه­ نویس، اما در نظرش رمان به اندازه ای که برای خود رمان نویس جدی است، جدی و حایز اهمیت است.

حتی می ­توان گفت که داور با مشاور یا بررس یک موسسه انتشاراتی هم فرق دارد؛ به دلیل این­ که مشاور یا بررسِ انتشاراتی نمی ­تواند بُعد کالایی کتاب را نادیده بگیرد، اما داور یک جایزه ادبی هرگز به این موضوع فکر نمی­ کند.