نخستین گفتگو با خانواده قربانیان تهران-یاسوج

همان غم، همان ماتم، همان اشک ها، همان ضجه ها.

صحنه های تکراری اما دردناک تر از همیشه این بار در مقابل مسجد فرودگاه مهرآباد رقم خورد.

خانواده های عزادار و ماتم زده.

- ناله هایی که از سر دلتنگی و غم از دست دادن، سر داده می شود.

با فریاد و ضجه، نام عزیزانشان را صدا می زنند.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، شهروند در ادامه نوشت: از زمین و زمان شاکی اند.

بعضی ها حتی توان راه رفتن هم ندارند.

روی زمین نشسته اند و فریاد می زنند.

در عرض چند ثانیه زندگیشان نابود شده و عزیزترین هایشان در دل کوه های یخ زده به سرنوشتی تلخ دچار شده است.

جواب می خواهند.

از مسئولان، از ماموران، از هرکه به این حادثه ربطی دارد، جواب می خواهند.

در میانشان حدود 10 زن و مرد جوان هستند که غمشان خیلی بزرگ است.

4نفر از همکاران و دوستان صمیمیشان را از دست داده اند.

دوستانی که از یک شرکت کامپیوتری راهی ماموریت شدند.

ماموریتی که تنها یک ساعت طول کشید و برای همیشه تمام شد.

محمد برزگر، زهرا ایمانی، رویا داخته و پریسا سوهانی 4 دوست و همکار بودند که در ماموریتی ناتمام برای همیشه دوستان و همکارانشان را تنها گذاشتند.

حالا همکاران و دوستان این 4نفر، در بهت و ناباوری اشک می ریزند و گاهی فریاد می زنند، اما هیچ کدام از اینها نمی تواند آنها را آرام کند، حتی صحبت های مسئولان و نمایندگان شرکت هواپیمایی ه�