ابراهیم شیر علی نیا، رضا اکبریان، محمد سعیدی مهر رویکرد علامه طباطبایی به مسئله نسبیّت معرفت

هویت تحوّلی، پیوستگی درونی، وابستگی بیرونی و محدودیت های روشی، چهار عامل اصلی نسبیت معرفت هستند.

- چکیده هویت تحوّلی، پیوستگی درونی، وابستگی بیرونی و محدودیت های روشی، چهار عامل اصلی نسبیت معرفت هستند.

از نظر علامه طباطبایی، نسبیت معرفت با حقیقت علم و معرفت (واقع نمایی) سازگار نیست و سخن نسبی گرایان در تحلیل نهایی به سخن سوفسطاییان و انکار علم کشیده می شود.

ازآنجاکه علامه بر فلسفه به ­مثابه ابزار گفتگوی عقلی میان همه انسان ها تأکید داشته و نقش برجسته ای برای حس در فرآیند شناخت قائل هستند، نظریه معرفت ایشان بیشتر در معرض پرسش از نسبیت قرار دارد.

در این نوشته، رویکرد علامه طباطبایی درمواجهه با مسئله نسبیت معرفت، مبتنی بر اصول انکارناپذیر بررسی می شود.

اصول انکارناپذیر، اصولی هستند که انکار آن ها مستلزم اثبات­شان است.

اصل واقعیت و اصل علم، به­ عنوان اصول انکارناپذیر، مبادی عبور از سفسطه و نسبیت معرفت هستند و اصل تجرّد علم و بازگشت علم حصولی به حضوری، جهان علم را با واقعیت پیوند می زند و به لحاظ روش شناختی، جهان را در جهان می شناسانند.

این چهار اصل، ارکان مواجهه علامه طباطبایی با مسئله نسبیت معرفت هستند.

کلیدواژه ها: علامه طباطبایی؛ نسبیت معرفت؛ واقعیت؛ اصول انکارناپذیر نویسندگان: ابراهیم شیر علی نیا: دانشج