«شعر انتظار»؛ از فروغ تا قیصر

رضا اسماعیلی مفهوم «انتظار» را در آثار شاعران مختلف بررسی کرده است.

- نیما یوشیج با مروری اجمالی در دواوین شعرای متقدم و معاصر، به راحتی می توان دریافت که از دیرباز تا کنون، شعر و ادبیات پارسی آیینه دار انتظار بوده است.

هر چند این انتظار با دو چهره دینی(خاص) و غیردینی(عام) که بیش تر صبغه اومانیستی(انسانی و عاطفی) دارد رخ نموده است، ولی پیام و جانمایه اصلی همه این شعرها چیزی جز انتظار ظهور انسان کامل برای تحقق عدالت و رسیدن به سرمنزل مدینه فاضله یا آرمان شهر انسانی نیست.

این مضمون مختص شعر پارسی نیست؛ در ادبیات جهان نیز مضمون انتظار مورد توجه بسیاری از شاعران قرار گرفته و دستمایه خلق و آفرینش آثاری فاخر و مانا شده است، چرا که اعتقاد و باور به ظهور منجی و رهایی بخش ، یکی از آرمان های مشترک تمام ادیان الهی و توحیدی است.

اعتقاد و باور به موعودی که در روز ناگزیر با سلام و لبخند می آید، زنجیر غلامان را می شکند، و انسان مغضوب و مصلوب را به عشق و صلح و آزادی دعوت می کند: شاعر عاشق/ از شبحی که آینده اش می نامند/ پرسش می کند:/ چگونه و به چه هنگام آن انسان آرمانی زاده می شود؟/ و چگونه ما علائم و رموز آن را خواهیم گشود؟ (2) آدونیس، شاعر سوری در حوزه شعر و ادبیات، استفاده از ظرفیت های والای شعر دینی و آیینی، راهکاری مناسب برا�