«کار من همش خاطره است»

اگر یک مراسم را از دست بدهد مضطرب می شود و شب خوابش نمی برد.

برای رسیدن به هر مراسمی که دوربین در آن باشد با تلاش و پشتکاری مثال زدنی خود را آماده می کند و به محل موردنظر می رساند.

- وقتی هم مقابل دوربین قرار می گیرد خوشحالی در چشم هایش موج می زند؛ دست و پایش از شوق به لرزه می افتد و به هر قیمتی شده خودش را به مرکز تصویر نزدیک می کند.

چهل سال است کارش همین است؛ آقای دوربینی یک شبه به اینجا نرسیده! حسین نمازی اول نمی دانست دوربین فیلمبرداری چیست.

هفده ساله بود که برای اولین بار جلوی یک دستگاه نشست و وقتی شب تصویر خودش را در تلویزیون دید به راز آن دستگاه جادویی پی برد و دلش خواست باز هم جلوی آن دستگاه بنشیند تا شاید باز هم دیده شود.

دیده شدن هدف اصلی او بود؛ پس در راه رسیدن به هدفش سال ها تلاش کرد تا به آن رسید؛ صدها بار از دریچه ی دوربین عکاسان و فیلمبرداران عبور کرد و روی نمایشگرها دیده شد.

اما چیزی که از خروجی دوربین ها بیرون آمد دیگر حسین نمازی نبود؛ آقای دوربینی بود.

حسین که به واسطه ی عموی خود - حسین نمازی، وزیر امور اقتصادی و دارایی شش کابینه ی دولت های مختلف - به دست بوسی امام راحل هم رفته، این روزها شناخته شده ترین پدیده ی دوربینی ایران است، آنقدر شناخته شده که آقای قرائتی -معلم قرآن تلویزیون- هم می گوید صدبار او را در تلویز