خط اول مبارزه با ترورسیم، همین بغل گوش خودمان

فکر کنید که در یک روز معمولی، در حالی که دارید از دانشگاه به خانه بر می گردید یک باره ببنید که تمام خیابان های منتهی به بیمارستان شهر بسته است، - روزهایی که نه اینترنت این همه در دسترس بود نه همه در حال مرور لحظه ای خبر، در توییتر و تلگرام بودند.

لابد اولین چیزی که آدم به سرش می زند ترس است، شاید فکر کردن به این که یک مانور آمادگی در جریان است حال آدم را بهتر کند، اما زود معلوم می شود که اصل ماجرا چیست، مانوری در کار نیست.

ایرانشهر آن روز، میزبان زخمی های یک حادثه تروریستی واقعی بود، خیلی قبل تر از آن که گوشمان به شنیدن خبر انفجارهای انتحاری در شهرهای اروپا عادت کند.

انفجار انتحاری در چنین روزی در شهر پیشین، در سرباز استان سیستان بلوچستان، جان 43 نفر را گرفت؛ از آن جمله یک کودک چهار ساله.

هدف این انفجار انتحاری، کشتن سرتیپ نورعلی شوشتری، از فرماندهان سپاه در سیستان و بلوچستان و برادر وزیر اسبق دادگستری بود اما او تنها شهید این انفجار نبود.

سرتیپ پاسدار شهید رجبعلی محمدزاده، علی علویان، محمد اسلم بیر، الله نظرترکی، حسین مرادی، علی عربی، شکل آسکانی، روح الله نورزاد، ولی فتح مرادی، رحمت الله ترکی، ولی محمد ترکی، اسم حوث، فرشاد شفیع پور، حسین شیخ ملازاده، شاهان بیر، عباس گودرزی، الستار ترکی، مرادبخش چرخ، پیربخش پرواره، هاد