وقتی یالوم گریست

در یکی از صبح های ماه مه، اروین یالوم، روان درمانگرِ اگزیستانسیال، دوران نقاهتش را در اتاقی رو به آفتاب در طبقه همکف بیمارستان پالو آلتو در کالیفرنیا سپری می کند.

بلوزی سبز با شلواری سفید به تن کرده، البته نه لباس فرم بیمارستان.

همان اول اشاره می کند حالش طوری نیست که بخواهد زیاد به بیمارستان بیاید و تحت مداوا باشد.

با خنده می گوید: نمی خواهم [نوشته ای که قرار است بنویسی] مراجعه کننده هایم را بترساند .

تا پیش از ماه گذشته، که زانویش را عمل جراحی کند، روزی دو یا سه مراجع می دید، بعضی را در مطبش در سن فرانسیسکو و بقیه را در محل زندگی اش، پالو آلتو.

اما، بعد از عمل جراحی، احساس سرگیجه می کند و نمی تواند خیلی خوب تمرکز کند.

با صدایی کلفت اما آرام به من می گوید: این ها فکر می کنند مسئله مسئله مغزی است اما نمی دانند ماجرا دقیقاً از چه قرار است .

با همه این اوصاف، یالوم امیدوار است خیلی زود به خانه برگردد؛ او ژوئن امسال 86ساله شده و مشتاقانه منتظر است تا جدیدترین کتابش، من شدن1، در ماه اکتبر منتشر شود.

چند نسخه از تایمز لیترری ساپلیمنت و مجله نیویورک تایمز بوک ریویو روی تخت یالوم است، کنار یک آی.

پد.

در بیمارستان وقتش را با تماشای فیلم های وودی آلن و خواندن رمان های نویسنده کانادایی، رابرتسون دیویس، گذرانده.