احمد حاجی ده آبادی، ابراهیم احمدی، جلال الدین صمصامی تبیین مبانی و نقد سیاست کیفری ایران در زمینه منع شکنجه

شکنجه از زمره ی مهم ترین جرایم علیه حقوق بشر می باشد.

مبنای عدم مشروعیت این عمل، چه از لحاظ تعالیم مکتب اسلام و چه از لحاظ قواعد حقوق بشر، توهین به کرامت و شرافت انسان است.

- چکیده شکنجه از زمره­ ی مهم ­ترین جرایم علیه حقوق بشر می­ باشد.

مبنای عدم مشروعیت این عمل، چه از لحاظ تعالیم مکتب اسلام و چه از لحاظ قواعد حقوق بشر، توهین به کرامت و شرافت انسان است.

نظام حقوقی جمهوری اسلامی ایران با صراحت تمام، ممنوعیت مطلق شکنجه را مورد پذیرش قرار داده است.

مبنای این حکم را می­ توان در آموزه های مکتب مقدس اسلام و همچنین کنوانسیون­ های بین­ المللی مربوط به ممنوعیت شکنجه جستجو کرد.

عموم و اطلاق ادله­ ی شرعی، ایراد هر نوع اذیت و آزار نسبت به انسان­ ها را ممنوع دانسته است و جامعه ­ی جهانی نیز به شدت به دنبال ریشه­ کن کردن این پدیده ­ی شوم می­ باشد.

نظام کیفری ایران به متابعت از اصول اساسی نظام حقوقی ایران و در راستای حمایت کیفری از اصول قانون اساسی اقدام به جرم­ انگاری شکنجه کرده است.

ماده­ ی 578 قانون مجازات اسلامی جرم شکنجه را مورد حکم قرار داده است.

این ماده به واسطه­ ی نواقصی که دارد نمی ­تواند ضمانت اجرای شایسته­ ای برای اصل 38 قانون اساسی باشد.