تهران چه شهرداری می خواهد؟

تهران دیگر یک شهر نیست؛ یک سکونتگاه است؛ سکونتگاه بزرگی که ساکنانش به آن دلبستگی ندارند.

بسیاری از ما ساکنان تهران به آن وابسته ایم چون در آن سکونت داریم و به آن عادت کرده ایم، - اما به آن دلبسته نیستیم چون از زندگی در آن لذت نمی بریم.

چرا تهران این گونه شد؟ به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، در ادامه سرمقاله دنیای اقتصاد آمده است: در پنج دهه گذشته نگاه اصلی حاکم بر مدیریت شهر تهران، نگاهی کارگاه محور بوده است.

یعنی تهران به مثابه ترکیبی از سازه و اجرام و زمین دیده شده که آدم هایی هم در آن سکونت دارند.

شهرداران در بخش عمده این 50 سال مهم ترین وظیفه خود را توسعه و گسترش سازه ها و حداکثر استفاده از زمین و فضا برای افزایش ظرفیت قابل سکونت تهران دانسته اند.

در نتیجه چنین نگاهی، سازه ها و بناهای عمرانی نمادهای اصلی شهر تهران شده و شهروندان به موجوداتی منفعل بدل شدند که مدام در حال تطبیق خود با ساخت وسازهای جدید شهری هستند.

مجتمع های مسکونی، مراکز عظیم تجاری و اداری، پل های سواره و پیاده، بزرگراه ها و حتی نمادهای شهری نظیر برج میلاد همه و همه محصول نگاهی است که توسعه شهری را با ساخت وساز یکی می داند.

طبیعی است که توسعه شهری نیاز به ساخت وساز هم دارد، اما سوال اینجا است که حد مطلوب کجاست و اگر توسعه فیزیکی شهر با قابلیت های زیستی شهر تضاد پیدا کرد کدام