نسبت دولت های توسعه گرا با محرومین نگاه تبعی دولت یازدهم به مستضعفین

حسن روحانی و دولتش نه تنها در رسیدگی به محرومین و مستضعفین تعلل و سستی کرده اند، بلکه با سیاست های اعلامی و اعمالی خود، مسبب افزایش فشارهای اقتصادی به این قشر بوده اند و خود عاملی شده اند در بازتولید نابرابری های اقتصادی.

- گفتمان حاکم بر هر دولتی می تواند تا اندازه ی فراوانی نسبت آن دولت با مسائل گوناگون و ساحات اجتماع را تبیین کند و به آن دولت راهکار بدهد.

برای نمونه، اگر بخواهیم نمونه ی غیروطنی این موضوع را مثال بزنیم، می توان از دولت های مستقر در اروپای غربی و ایالات متحده نام برد که در مقطع پس از جنگ جهانی دوم، دیدگاه اقتصادی کینزی و نئوکینزی را سرلوحه ی کار خود قرار دادند و برای برون رفت از مشکلات اقتصادی متعدد خود، به بازار آزاد پناه بردند، اما پس از مدتی دیدگاه تشکیل دولت رفاه (با تکیه بر آرای فریدمن) به الگوی غالب در کشورهای اروپای غربی و ایالات متحده تبدیل شد و سیاست های اقتصادی دولت ها نیز براساس همین دیدگاه شکل گرفت که البته نتوانست به اهداف خود برسد.

[1] در ایران پس از انقلاب اسلامی نیز (به استثنای سال های جنگ تحمیلی که مسئله ی اصلی کشور مقابله با دشمن خارجی بود) هرکدام از دولت ها با شعارها و گفتمان های خاص خود روی کار آمدند و سعی داشتند تا همه ی برنامه های خود را در آن راستا شکل دهند.