کریس هجز قتل قانونی شده و وحشت افکنی هدفمند

نئولیبرالیسم همچون تمام ایدئولوژی های آرمانشهری مستلزم منع همدردی است.

ناتوانی در احساس همدردی گذرگاه شرّی است که معمولا به نام پیشرفت انجام می گیرد.

- ماموران پلیس به دلیل نژاد پرست بودن نیست که علیه مردمان فقیر رنگین پوست دست به قتل های قانونی تصادفی می زنند - هرچند که امکان دارد باشند- یا حتی نه به این دلیل که پلیس های یاغی هستند، بلکه به این دلیل چنین می کنند که اجتماعات شهری محروم، شکل دولت های پلیسی مینیاتوری را به خود گرفته اند.

پلیس می تواند شهروندان را به خواست خود متوقف کند؛ آنها را مورد سئوال قرار دهد؛ بدون دلیل قابل قبول بازداشت کند؛ با اتکا به احکام ورود خود برای رسیدگی به تخلفات غیرخشونت آمیز، نیمه شب درخانه هایشان را با لگد باز کند؛ شناسایی و نظارت کامل را بر آنها اعمال کند؛ اموال و پول مردم را ضبط کند و خودشان را که برخی از آنها بی گناهند- سال ها در زندان های شهرستان ها زندانی کند تا آنها مجبور به پذیرش دادخواست های توافق شده ای شوند که آنها را برای چند ده سال روانه زندان می کند.

علاوه بر این ها پلیس عمدتا با مصونیت کامل، آنها را به قتل نیز می رساند.

آنها که در این دولت های پلیسی یا کلونی های داخلی زندگی می کنند به خصوص جوانان رنگین پوست، متحمل ترس و غالبا وحشت افکنی همیشگی می شوند.