محض یادگار

اصلِ بی ادعایی در گستره شعر، همه آن اصلی است که از دیروز تا امروز و تا فرداهای فردا ضامنِ بقایِ شعر پارسای پارسی بوده است و خواهد بود و این اصل در جای جای شعر حبیبی، - ابرو می نماید و جلوه گری می کند و روی می بندد! خبرگزاری فارس"- گروه کتاب و ادبیات: با شعر، و نه شخصیت محمود کسبی در هنگام و هنگامه های سرشار ـ از شدت و شور پنجمین جشنواره بین المللی شعر فجر آشنا شدم آنگاه که به عنوان دبیر علمی این جشنواره، شعر برگزیده او را از زبان گروه داوران شنیدم.

از زبان دکتر گرمارودی و استاد افضلی و بعدی در همین حال و هوا از زبان استاد خرمشاهی و مضمون عزیز عزلِ: انسان امیر کشور تنهایی خود است خلوت نشین معبد تنهایی خود است سر؟ است عاقبت حسن بی نقاب قالی به دار رفتنه زیبایی خود است تا آنجا که: از کوه و دشت می گذرد رود بی قرار تا سرسپرده دلِ دریایی خود است باری و آری که شعر محمود حبیبی کسبی به نقد و نظر داوران پنجمین جشنواره شعر فجر شعر برگزیده شناخته شد و قدر و قدِّ شعر او نیز هم از این دست و در این قواره بود و هست و باد.

شعر محمود حبیبی کسبی در نگاه نخست شعری دست برآمده از دل.

حلّه ای تنیده ز دل و بافته ز جان که هم از نخستین نگاه در و دروازه دلِ بیت و مصراعِ آن به روی مخاطب باز است.