یادداشت/شب شعر نیما شعر نیما به‎دور از تکلف و نزدیک به زبان مردم است

هر چه در شعر نیما هست‏، طبیعی و از تحمیل و تکلف به دور است، او شعر را جدا از شاعر نمی داند و آن را جزیی از زندگانی می شمارد‏، بنابراین زبان شعر او به زبان مردمان عادی نزدیک تر است.

- به گزارش " از شهرستان نوشهر، شیوه های سنتی شعر فارسی شاعری کردن نیما را از پیوند با زندگی و واقعیت های دردناک آن دور کرده بود و آن را در فضایی میان قدرت های سیاسی یا سرمستی های صوفیانه یا عشق های آتش ناک و یا دغدغه های خصوصی شاعران درآورده بودند، یعنی شعر کهن ما بر روی چهار استوانه اصلی بالا رفته بود و اندیشه های شاعرانه در پیرامون این چهار محور می چرخید: ممدوح، معبود، معشوق و شاعر.

هنر بزرگ نیما فرو ریختن این استوانه های دیرپای شعر فارسی و دادن جای آنها به انسان روزگار خود بود، نوآوری های نیما محدود به وزن و قالب و قافیه نیست، زبان شعر او نیز تازه است، وی تا آنجا که می تواند، زبان شعر را ساده می سازد و آن را به زبان نثر و نمایش نزدیک تر می کند، پرداختن به طبیعت و به کارگیری عناصر طبیعی و بهره گیری از مفاهیم نمادین آنها در آفرینش تصاویر شعری نیز موجب محسوس تر و ملموس تر شدن اندیشه و احساس او می‎شود.

هرچه در شعر نیما هست‏، طبیعی و از تحمیل و تکلف به دور است، کلماتی که در شعر خود به کار می برد، یا تخیلی که آن را به تصویر می کشد‏، غالباً با انگیزه