بازخوانی سیاست آمریکا در قبال ایران در دوران بوش پسر

سیاست خارجی آمریکا در دوران 8 ساله تصدی گری جورج بوش در قبال ایران همواره بر ادبیات تندِ ستیز و تقابل تأکید داشت.

این رویکرد خصومت آمیز در سه محور خلاصه می شد: - مقدمه   پیروزی انقلاب اسلامی در سال 1357 نقطه آغازین یک چرخش کامل در روابط ایران و ایالات متحده آمریکا بود.

خروج شاه از کشور، پیروزی انقلاب اسلامی و استقرار نظام جمهوری اسلامی ایران و حوادث دیگری مانند تسخیر لانه جاسوسی و تعبیر انقلاب دوم از آن، یکی پس از دیگری نشانه های آشکار تغییر در سیاست خارجی ایران را در سایه شعارهای استقلال طلبی و عدم وابستگی به شرق و غرب هشدار می داد.

در مقابل کشف کودتاهای متصل به عوامل بیگانه، حمله نافرجام آمریکا به طبس و تحمیل 8 سال جنگ به حکومت نوپای جمهوری اسلامی، نشان داد که سیاست خارجی دولت های آمریکایی برای تجدید منافع در جزیره ثبات پیشین، کاملاً دگرگون شده است.

به طور کلی روند سیاست گذاری هر یک از دولت های آمریکایی در دوره پس از انقلاب، ادامه رویکرد سیاست های خصمانه دولت پیشین علیه جمهوری اسلامی ایران بوده است.

در دوران بیل کلینتون، پس از آنکه وارن کریستوفر وزیر امور خارجه وقت، دولت تهران را به اتهام رابطه با تروریسم و علاقه به دست یابی به تسلیحات هسته ای یک یاغی بین المللی[1] خطاب کرد[2]، سیاست مهار دوگانه[3]   در سال 1993 در دستور کار ق�