از سبزی کاری امین الملک تا باغ های لگدمال شده شِمرون

خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)- یادداشت روز - حمیدرضا حسینی "اگه من از زادگاهم و برو بچه هاش می گم بهم ایراد نگیرین.

آخه من دلبسته این سرزمینم.

تو پایین پاییناش چش به دنیا واکردم.

خب ریشه ام تو این خاک گیره.

تو خاک و خل هاش پا به زیمین زدم و قد راس کردم و جون گرفتم.

تو مکتب خونه ش حرف زدن و زندگی کردنو آموختم.

قاطی مشتیاش و جوونمرداش لولیدم و سرد و گرم روزگارو مزه مزه کردم.

تو کوچه پس کوچه هاش، سر گذراش، زیر بازارچه هاش، دور و ور دروازه هاش معرفتو یاد گرفتم.

پس اگه دست به قلم گرفتم و از اونا گفتم و رو کاغذ ریختم، به خاطر خودشون بود، فقط ادای دین کردم.

"* این ها را مردی می گفت که خود را فراتر از تئاتری بودن، پیش پرده خوان بودن، رادیویی بودن، دوبلور بودن، کمدین بودن، سینمایی بودن، فوتبالی بودن، پرسپولیسی دو آتشه بودن و.

یک بچه تِرونی می دانست؛ مردی که دیگر میانمان نیست: مرتضی احمدی برای او که "بچه سبزی کاری امین الملک" - محله ای میان گمرک و راه آهن - بود؛ برای او که پدرش در همان محله سَقَط فروشی (خرده فروشی) داشت و پدربزرگش صاحب حجره ای در بازار بود؛ برای او که "خیلی از کس و کاراش تو همین ترون زندگی کردن و تک تکشون زیر خاکش جا خوش کردن"، تهران فقط یک شهر در گستره جغرافیایی مشخص نبود، بلکه از آن فراتر، زادگاه فر