فردوسی و هویت زنده ایرانی

حجت الاسلام دکتر سید محمود صادقی عضو هیئت علمی پژوهشکده امام خمینی(س) و انقلاب اسلامی در یادداشتی اختصاصی برای جماران نوشت: هویت ایرانی که بر دو نهاد زبان فارسی و اسلام شیعی استوار گشته است، - 1) ایرانیت و ایرانی بودن ما - به اذعان بسیاری محققان - نه به عنوان مفهومی زنده، بلکه به عنوان موجودی زنده در درون ما زیست می کند؛ این هویت زنده در طول اعصار و قرون در ما رشد و نمو کرده و فراز و فرود داشته؛ با غم های مان گریسته و با شادی های مان دست افشانی کرده و صد البته که در حافظه ی تاریخی ما ردّ و اثر گذاشته است؛ آن سرو (یا نخلی) که در حافظه بصری ایرانیان به گونه ای سر کج ایستاده و در نقش های دست بافته های مادرانمان خودنمایی می کند؛ یا آن نخل های بزرگ که در محرم ها در دسته های عزاداری برخی شهرها (مانند یزد و.

) روی دوش مردم تشییع می شود؛ همان که نماد مقاومت ما در برابر تهاجم عرب، مغول و.

است؛ همان هویت زنده ای است که در ما زندگی می کند و اگرچه هزاره ها بر او گذشته، اما بازهم سرزنده و پویا با ما هست.

2) این هویت ایرانی ما بیش از هر چیز دیندار و موحد است و بر توحید الهی اصرار دارد؛ زمانی ردای زرتشت را جبّه ی خود کرده بود و اکنون بیش از هزار سال است که باز هم با عبای اسلام و مسلمانی نوای توحید و لا اله الا الله و محمداً رسول الله و علیاً ولی الله �