تماس آخر در دل آتش؛ ایمان رفت، اما صدایش جاودانه شد

«ایمان وحیدی» جوان اهل آشخانه خراسان شمالی در روزهای موشک باران تهران آرام و بی ادعا، در قلب آتش ایستاد و آخرین لحظاتش را با صدای مادرش سپری کرد.

- بجنورد- ایمان وحیدی جوان اهل آشخانه خراسان شمالی در روزهای موشک باران تهران آرام و بی ادعا، در قلب آتش ایستاد و آخرین لحظاتش را با صدای مادرش سپری کرد.

خبرگزاری مهر ، گروه استان ها: ایمان وحیدی، جوانی از تبار ایمان و آرامش، در سکوت و سادگی راهی را انتخاب کرده بود که شاید هیچ کس جز خودش از آن باخبر نبود.

روزی که تهران زیر آتش دشمن می سوخت، روزی که زمین زیر پای مردم می لرزید، ایمان درست در قلب خطر بود؛ بی آن که حتی قدمی به عقب بردارد.

آن روز، ایمان در حال مکالمه با مادرش بود.

عموی شهید، با چشمانی که هنوز تصویر آن تماس را در ذهنش زنده نگه داشته، می گوید: در حال صحبت با مادرش بود که انفجارها شروع شد.

دوستانش فریاد می زدند که فرار کن.

اما ایمان فقط گفت: اگر لایق شهادت باشم، شهید می شوم، وگرنه اتفاقی نمی افتد.

همین را گفت… و بعد از چند لحظه، صدای انفجار آمد و تماس قطع شد.

مشترک مورد نظر پاسخگو نیست تماس های مکرر مادر، دیگر پاسخی نداشت.

سکوتی سنگین تلفن را فرا گرفت و تنها چیزی که بازماند، حس مبهم یک دل شکستگی بود؛ دل مادری که صدای پسرش را برای همیشه از دست داد.