بوی خاک، بوی فوتبال و هزاران رؤیای خاکی

در زمین هایی که خط کشی نداشتند و داوری نبود، استعدادها عدالت را با دل شان بازی می کردند و در فوتبال حرفه ای، خیلی از همان استعدادهای خاک خورده، - ایسنا/اصفهان در زمین هایی که خط کشی نداشتند و داوری نبود، استعدادها عدالت را با دل شان بازی می کردند و در فوتبال حرفه ای، خیلی از همان استعدادهای خاک خورده، برای ستاره شدن باید درون و بیرون مستطیل سبز به معنای واقعی فوتبالیست باشند.

بوی خاک، گرمای آفتاب تابستون، توپ پلاستیکی قرمزی که شل وول تر از همیشه می چرخید، یک دروازه که با دو آجر ساخته شده بودند، خاطره و گذشته خیلی از ما نیستند، این ها واقعیتی بودند که زندگی کردیم و اسمش هم زمین خاکی است.

همان جایی که برای خیلی ها فقط یک زمین ساده بود، اما برای بچه هایی که حالا ستاره و ملی پوش شده اند و افرادی همچون ما که فقط تماشاگریم، همان جایی بود که زندگی را یاد گرفتیم.

زمین خاکی لباس تیمی نداشت، کفش های میخی نبود، داور سوت نمی زد و کسی برای مان آب نمی آورد.

حتی گوشه ای از خود زمین هم همیشه سنگ داشت و گود بود، اما مهم نبود؛ چرا که قلب مان گرم بود و به جای کفش نو، رویا در پاهای مان بود.

زمین های خاکی هیچ وقت صاف نبودند، اما برای هموار کردن رؤیاها ساخته شده بودند و همین زمین های خاکی بودند که به فوتبال ایران جان دادند و بدون اسپانسر، بدون مربی