امام را ندیده اند اما راهش را می شناسند

سی وچند سال از آن وداع تاریخی گذشته اما هنوز اشک ها تازه اند و دل ها در تب داغی خاموش نشده می سوزند.

از مادران داغ دیده آن سال تا نوجوانان دغدغه مند امروز همه آمده اند.

- سی وچند سال از آن وداع تاریخی گذشته اما هنوز اشک ها تازه اند و دل ها در تب داغی خاموش نشده می سوزند.

از مادران داغ دیده آن سال تا نوجوانان دغدغه مند امروز همه آمده اند.

مجله مهر : 14 خرداد 1368-: پیرزن، که آن سال هنوز پا به چهل سالگی نگذاشته بود، با صدایی که انگار هنوز هم در گلو بغض دارد، می گفت: سال شصت وهشت… تمام جاده های منتهی به بهشت زهرا پر از جمعیت بود.

از همان سپیده دم، پیر و جوان، زن و مرد، با چشمانی اشک آلود راهی بودند.

حتی مادرانی که نوزاد چندماهه در آغوش داشتند، آمده بودند.

انگار همه ی شهر داغدار بود.

دستش را روی سینه اش می گذارد جایی حوالی قلب و دوباره می گوید: ما فقط برای وداع با یک پیکر نیامده بودیم.

ما آمده بودیم تا با تکه ای از ایمان مان وداع کنیم.

امام، فقط رهبر ما نبود… پناه و تکیه گاه ایمانی ما بود.

14 خرداد 1404-: حالا، سی وچند سال گذشته.

من ایستاده ام در صحن و جمعیت یکی یکی می آیند زن و مرد، نوجوان، کودکان در آغوش خانواده و کهنسال که همچنان در سوگ آن سال ها هستند انگار هوای خرداد بغض مانده در گلو مانده است، اشکی که سی وچند سال است هنوز خشک نشده.