دو شرط مهم در اجابت دعا

در آیه 186 سوره بقره آمده است «وَ إِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنیّ ِ فَإِنیّ ِ قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَهَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ» هنگامی که بندگانم از تو سراغ مرا می گیرند، - در آیه 186 سوره بقره آمده است وَ إِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنیّ ِ فَإِنیّ ِ قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَهَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ هنگامی که بندگانم از تو سراغ مرا می گیرند، همانا من نزدیکم؛ دعای دعاکننده ای که مرا بخواند اجابت می کنم.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، در این آیه، خداوند متعال با مقید کردن وعده ی اجابت به إِذا دَعانِ اشاره دارد.

این دعا دو شرط مهم را به ما گوشزد می کند: یکی اینکه دعا باید حقیقتاً دعا باشد.

أُجِیبُ دَعْوَهَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ مانند آن است که بگوییم: عالم را احترام کن در صورتی که عالم باشد.

این جمله یعنی آن عالمی را احترام کن که حقیقتاً عالم باشد و به علم خود عمل کند.

جمله ی إِذا دَعانِ نیز می فهماند که وعده ی اجابت در مورد دعایی است که حقیقتاً دعا باشد یعنی قلب دعاکننده ی آن با زبانش موافق باشد؛ چون دعای حقیقی آن دعایی است که قبل از زبان سر، زبان قلب و فطرت که دروغ در کارش نیست آن را بخواهد.

دوم اینکه فرمود دَعَانِ؛ مرا بخواند .

دعایی وعده ی اجابت دارد که دعاکننده واقعاً آن را از خدا بخواهد؛ پس اگر کسی به زبان، خدا را خواند و در دل، امیدش به اسباب ع