فوتبال، درخت معجزه نیست؛ این قدر دخیل نبندیم به آن!

فوتبال را زیادی بزرگ کرده ایم و یک بازی را به ناسیونالیسم ترجمه کرده ایم.

این همه حرص خوردن ندارد.

اتفاقا در فضای آرام و بی توجه رسانه های بزرگ و رسمی شاید بهتر کار کنند.

- فدراسیون فوتبال هم پولی در بساط ندارد که به جای امیر قلعه نویی مربی خارجی بیاورد و به خاطر تحریم و مشکل انتقال پول در بانک های بین المللی  افتضاح ویلموتس تکرار شود.

تا اطلاع ثانوی تلویزیون و شهرداری ها دست از سر فوتبال بردارند.

نه آن که پخش نکنند.

پخش کنند.

اما بی گزارش حماسی و بی شعار و افسوس.

مثل هر بازی دیگر.

قوی ترند و می برند دیگر.

این که این همه تحلیل ندارد.

    عصر ایران؛ مهرداد خدیر- فوتبال ملی و باشگاهی به جای آن که قاتق نان مردم گرفتار تورم و فساد و تبعیض و رانت خواری باشد قاتل جان آنان شده و به جای لذت باید حرص بخورند در حالی که همه جای دنیا فوتبال فقط فوتبال است.

وسیله گذران فراغت و کسب لذت.

   روز پنج شنبه 26 بهمن پرسپولیسی ها حرص خوردند که چرا علیرضا بیرانوند که به قول خودش به بهترین نسل فوتبال تعلق دارد ( حرفی از این یاوه تر شنیده بودید؟) از 40 متری گل خورد تا اولین روز پرسپولیس بدون یحیای گل محمدی با شکست تمام شود و سپاهان هم سه به یک به الهلال باخت.