دست هایی با بوی نامطبوع که دنبال «پول های تمیزند»

خبرگزاری فارس_تبریز؛ کتایون حمیدی:  همین چند روز پیش بود که پدربزرگ پشت چهارچوب پنجره رو به حیاط، خیره به نقطه ای ایستاده بود و همه آن ابروان به هم پیوسته سفیدش را در هم کشیده و زیر لب داشت یک چیزهایی می گفت! معلوم بود عصبانی است؛ نزدیک تر رفتم تا دلیل این همه اخم و تَخم اش را بفهمم! کجکی نگاهم کرد و انگار که منتظر بود تا یکی یک چیزی بگوید و با کوچکترین تلنگری سررزیر شود! شروع کرد به بلند بلند حرف زدن: عصبانی نیستم دلخورم! آخر از این بچه ها و نوه های من هیچ آبی گرم نمی شود؛ صدبار به تک به تک تان گفتم چاه آن طرف حیاط داره پُر می شود ولی انگار نه انگار؛ گفتم عصای دست می شوید ولی همه پِی کارهای خودتان هستید و ذره ای به مسائل این خانه ارزش قائل نیستید .

انصافا حق هم داشت؛ از یک ماه پیش مدام همین حرف را تکرار می کرد و همه هم قول می دادند که همین فردا یک لجن کش بیاورند تا چاه حیاط پشتی را خالی کند ولی کدام فردا منظورشان بود را خدا داند.

لابلای گلایه های پدربزرگ یادم افتاد که قبل از دوران پاندمی کرونا، وسط خیابان یک راننده ماشین لجن کشی را گیر آورده بودم تا در مورد سختی شغل شان با او حرف بزنم که آن هم خورد به کرونا و به کل یادم رفت و الآن بهترین فرصت است که هم خواسته پدربزرگ را برآورده کنم و بشوم نوه عزیز دُردانه اش و هم اینکه آن مصاحبه مان�