رستم از شاهنومه رفت!/ تختی فکر می کرد نمی شود اما شد...

17 دی به نام تختی است.

56 سال از مرگ او گذشته منتها اگر هزار سال هم بگذرد تختی، تختی است و یاد او فروکاستنی نیست.

این نوشته اما نگاهی متفاوت دارد به او.

-     عصر ایران؛ مهرداد خدیر- 17 دی به نام تختی است.

بله؛ 56 سال از مرگ او گذشته منتها اگر هزار سال هم بگذرد تختی، تختی است و یاد او فروکاستنی نیست.

    نه به خاطر کشتی و قهرمانی و تبلیغات این سال ها پهلوانی که به سبب نه گفتن ها و تن ندادن ها و تن زدن هایش.

اما چه بنویسم که سال های قبل درباره تختی ننوشته ام؟     یک باربخشی از فیلم نامه علی حاتمی را آوردم.

نوبت دیگر به بهانه آخرین رهبر اتحاد شوروی هم به مقایسه او با تختی پرداختم از این حیث که تختی زیر بار پیشنهاد تبلیغ تیغ ریش تراشی در ازای 100 هزار تومان در سال 1346 نرفت و گورباچف در سال 1998 میلادی به خاطر یک میلیون دلار به تبلیغ یک پیتزا بپردازد.

    به بهانه دیگری هم به این موضوع پرداخته بودم که چرا باید یادگار او بابک و فرزند او – غلامرضا تختی- در آمریکا به سر برند؟    تا اینجا شد دست کم 4 نوبت از 4 منظر.

پس باید دریچه تازه ای گشود و به یاد شعرهایی از احمد شاملو افتادم که برای تختی نسروده بود اما در ذهن من تختی را مجسم می کرد.

   یکی این شعر:    پرِ پرواز ندارم/ اما/ دلی دارم و حسرت دُرناها/ و به هنگامی که مرغان مهاجر/ در دریاچه مهتاب/ پارو می کش