نُدُ (نان دان)

خبرگزاری فارس- خراسان جنوبی؛ در قدیم مثل حالا نبود که درهرخیابان وکوچه ای نانوایی وجود داشته باشد تا حدود همه مردم در داخل منزل خود نان می پختند.

در هر منزل یک مطبخ که تنور داشی (سفالی) در داخل آن بکار خورده بود و درکنار مطبخ هیزم دانی بود پر از بوته های ترخ (درمنه) و یا قیچ و یا سرشاخه های درختان هرس شده که برای پخت وپز با اجاق های خشتی و یا برای نان پختن در تنور مورد استفاده قرار می گرفت.

تنور داشی یا گلی به طور معمول مادر خانواده صبح  زود قبل از طلوع آفتاب از آردهای گندمی که خودشان تولید کرده بودند به اندازه نیاز خانواده خمیر می کرد و بعد از حدود یک و نیم ساعت که به اصطلاح  ور می آمد آنها را برسفره ای پلاسی که از نخ پنبه می بافتند به صورت چونه، چونه قرار می دادند تا مقداری سرد شود و بتوانند آنها را به صورت چونه هایی که در نانوایی ها ملاحظه کرده اید آماده طبخ کنند.

به این چونه ها در قدیم (زُوَلَه ) می گفتند.

در آن زمان جمعیت اغلب خانوارها زیاد بود به گونه ای که اغلب زوج ها به طور متوسط از5 تا 7 فرزند داشتند و تعداد جمعیت کل خانواده از8 تا 10 نفر بودند.

برهمین اساس باید بیشتر خمیر می کردند و گاهی 3 تا 6 تنورنان می پختند که تعداد نان های هر تنوربه طور متوسط 30 تا 40 عدد می شد.