درباره باغچه بانی که سکوت گل های ناشنوا را شکست

جبار باغچه بان موسس اولین مدرسه نابینایان ایران فرشته ای بود که چندین سال قبل، زمانی که هیچکس روشی برای آموزش بچه های ناشنوا نداشت، زبان اشاره و لب خوانی را ابداع کرد، - خبرگزاری فارس مازندران ـ کوثر قیصری صبح یک روز پاییزی به دانش آموزان مدرسه با نیازهای ویژه زنده یاد طبری سری می زنم، مدرسه ای در که انتهای یکی از کوچه های خیابان ولیعصر بابلسر واقع شده است.

از حیاط مدرسه، صدای همخوانی بچه ها با ترانه (زیبایی ای ایران ) به گوش می رسد، انگار که هر کدام شان بر سر بلندتر فریاد زدن نام ایران رقابت دارند.

وارد سالن مدرسه که می شویم، ناخواسته انرژی های شان به من هم سرایت می کند، برای دقایقی بی حرکت شدم و محو تماشای دنیای شاد کوچک شان می شوم.

دنیایی که پاک تر از آن را سراغ ندارم.

این درست همان لحظه ای است که آدم از اعماق وجودش آرزو می کند، کودک باشد، همین قدر شاد، بی ریا، بدون حتی یک لکه سیاه در قلبش.

*ادای دین می کنم خانم بخشنده، معاون مدرسه است، یکی از کلاس های درس را نشان می دهد، اتاقی در انتهای راهرو که بالای درب ورودی آن نوشته شده، کلاس آسیب شنوایی و آمادگی.

با معلمی آشنا می شویم که خودش هم از ناشنوا است، معلمی که در کنار ادای نه چندان واضح کلمات با زبان اشاره می گوید که خودم هم کودکی ام را در همین مدرسه سپری کردم و حالا معلم شده