چشم های این زن ضامن دارد

همین‎طور که نگاهش می ‎کردم، با خودم گفتم: چقدر شبیه زن هایی است که قدرت ذهن‎شان بر جسم‎شان می چربد، از آن هایی که شاید مشکل مادرزادی دارند اما جسور مادرزادی هم هستند.

- خبرگزاری فارس_ نیشابور_ فاطمه قاسمی؛ داشتم به تنفس آرام و پیاپی نوزادم گوش می دادم! شش دانگ حواسم به چشم های درشتش بود؛ به مویرگ های نیلی رنگ صورتش! آخ نگویم از آن سایه مژه هایش که روی صورت عین ماهش افتاده بود! جوری غرق نگاه هدیه الهی بودم که فراموش کردم، همسرم نیم ساعتی داخل ماشین نشسته و منتظرمان است تا برویم! آخر، وقت معاینه دوره ای ام بود.

جَلدی پیراهن صورتی رنگ با تورهای چین چین دار سفید را تَن دخترکم کردم؛ هِد گل دارش را دور سرش گره زدم و مادر دختری آماده شدیم تا برویم.

یکهو صدای تالاپ تولوپ قلبم بلندتر شد، انگار که می خواست از جایش کنده شود؛ ای وای من؛ بی تابی ام برای چیست؟ نفس عمیقی کشیدم و با خودم زمزمه کردم: ناهید تو مادر شدی و الان فقط خودت نیستی، بس کن این لوس بازی ها را! مادرانه ای از جنس امید.

توی مطب دکتر نشسته بودم و هر لحظه فکر می کردم، دارم قلب ام را بالا می آورم، دستانم جوری می لرزید که ترسیدم بچه از دست هایم لیز بخورد؛ به همسرم گفتم: بچه را تو بگیر، حالم خوب نیست! بطری آب را از داخل کیفم درآوردم و یک قولوپ از آن را به زحمت نوشیدم! نه، بی فایده �