راز پیروزی فلسطین از زبان مادر کودک طیف اوتیسم!

من بعد از اوتیسمِ پسرم، غم ها را عریان می بینم.

حس می کنم درد مادران فلسطینی را آدم ها خروار خروار می بینند، اما من وزن مثقال به مثقال غمش را روی قلبم می کشم.

- گروه زندگی- سمانه بهگام: برگ های قطور و عظیم تاریخ دارد با صدای مهیب جنگ ورق می خورد و همین طور خون و اشک است که از سطور آخر سرنوشت فلسطین می پاشد توی صورت دنیا.

اما من نمی توانم از غزه بنویسم.

دوست دارم بروم کاری کنم.

چیزی جمع کنم.

تند تند متن دلخراش منتشر کنم تا کسی جرأت نکند به کسانی که غیر یهودیان را حیوان می داند و بر اجسادشان ادرار می کند، بگوید اسراییلی های مظلوم! در راهپیمایی های حمایتی شرکت کنم و کمپین ها را آب و تاب بدهم.

اما کی؟ تمام وقت هایم پر است.

می ترسم حتی امام زمان هم ظهور کند و من درگیر این باشم که نکند آن روز پسرم شلوارش را پا نکند و ما به دیدن مراسم تکیه دادن امام به دیوار کعبه هم نرسیم.

من خودم توی نوار نامریی اوتیسم گیر افتاده ­ام.

در محاصره ای کامل.

این بزرگترین خودافشایی ام در نوشتن است: من کاری برای این دنیا نمی توانم بکنم.

نه چون دنیا هم برای من کاری نکرد ، من فقط درگیر ناتوانی فرزند خویشم.

فرزندی که برای تمام نیازهایش محتاج من است.

هرچه دنیا در این طوفان بیشتر فرو می رود تا از دلش صفوف حق و باطل شفاف تر بیرون بیاید، خلوتیِ اطرافم بیشتر توی ذوق می زند.