جامانده ای در نقطه صفر مرزی

  سرگروه گروه رسانه صدایم می زند: خانم سالمی، خانم سالمی! به طرفشان می روم: بله، برمی گردیم؟ نگاهی به سیاهی آسمان می اندازد و مرز عراق را نشان می دهد: دوست ندارید یه چند قدمی اون طرفِ مرز عراق مَشایه بریم؟ دوست ندارم؟ این چه سوالی است که با پرسیدنش چنگ به دلِ سوخته ام می اندازد.

باورم نمی شود.

یعنی من، امشب، چند قدم بیشتر، به کربلا نزدیک می شوم؟ یعنی روی خاک عراق به امام حسین (ع) سلام می دهم؟ واقعا می ریم عراق؟ بچه های گروه ذوق زده سر تکان می دهند و راه می افتیم.

به سمت مرز عراق.

به جایی که خاکش بیشتر از همه وطن ها بوی محبوب مان حسین (ع) را می دهد.

أنا صحفیه کارت خبرنگاری را به پلیس های عراقی نشان می دهم.

می پرسند: زائر؟ می گویم: صحفیه با احترام چند قدمی مشاعیت مان می کنند.

می گویم آمده ایم که از حسین (ع) و برای حسین (ع) بنویسیم.

می گویم عاشقیم مثل شما.

با آن همه قد و هیکل، چشم های خسته و شب بیدارشان از اشک سرخ می شوند؛ مثل شیرخواره ای دور افتاده از بغل امن مادر.

انگار دنبال بهانه می گردند برای ترکاندن بغض های خفه شده توی دل شان.

  فلافل موکب   اما وضع آن ها که خیلی از من بهتر است.

اربعین که تمام شد برمی گردند عراق.

برمی گردند کربلا.