ماجرای کاسه نذری

هر همسایه ای یک چیزی توی کاسه می ریخت و پس می داد.

یکی شکلات، یکی نبات، یکی نخود و کشمش، یکی شاخه گل.

یکی هم آلبالو خشکه.

- فارس نوجوان: مثل اکثر آخر هفته ها راهی خانه بی بی شدیم.

خیلی ذوق داشتیم.

آخه قرار بود بی بی شله زرد نذری درست کند.

آن هم در روز شهادت امام رضا(ع).

  ما که رسیدیم عمو رضا دیگ بزرگ را از زیرزمین آورده بود تو حیاط.

چند تا از همسایه هم آمده بودند.

هر کسی یک کاری می کرد.

یکی زعفران می سایید.

یکی در حال آماده کردن کاسه ها بود.

گفتم کاسه.

بی بی یک عالمه کاسه چینی گلدار داشت که وقت نذری، می آورد وسط.

همه را می شستند و خشک می کردند تا وقتی نذری حاضر شد، استفاده کنند.

هرچقدر، مادر و زن عمو به بی بی اصرار کردند که در کاسه های یکبار مصرف، نذری بدهد، قبول نکرد و اصرار داشت که تو همان کاسه های چینی گلدار نذری را پخش کنیم.

بی بی می گفت: این کاسه های چینی پر از حرف هستند.

می دونید تا الان چند تا غذای نذری توی این کاسه ها بین مردم پخش شدند.

این کاسه های پلاستیکی، فایده که ندارند، کلی بیماری هم ایجاد می کنند .

  روایت این کاسه ها، روایت ما هم بود.

از بچگی دنبال سینی نذری حرکت می کردیم، جلوی هر خانه که نذری را بزرگترها می دادند، می ایستادیم تا کاسه را پس بگیریم.