دفاع مقدس؛ تابلوی پر نقش و نگاری که ناشناخته مانده است

هفته دفاع مقدس که می شود فرقی نمی کند که تو آن روزگار را درک کرده باشی، پدرت رزمنده بوده باشد، خانواده شهید و جانباز و اسیر باشی یا نباشی.

دفاع مقدس مال همه است همه آنهایی که سر سوزنی به این مرز و بوم عِرق و دلبستگی دارند.

- جماران ـ منصوره جاسبی: عقربه های ساعت مچی ام بازی شان گرفته بود، آن هم درست روزی که از شب قبلش کابوس جا ماندن از مراسم را می دیدم.

دست انداخته بودند گردن یکدیگر و خیال حرکت نداشتند، یکباره به خودم آمدم که نه انگار، واقعا بی حرکت مانده اند.

روی پنج دقیقه به شش جا خوش کرده بودند.

همین بی خیالی آنها سرعتم را در آماده شدن و از خانه بیرون زدن دو برابر روزهای معمول کرد.

حوالی ساعت شش و سی دقیقه اولین نفری بودم که از ساختمان بیرون زدم.

هنوز لامپ سردر روشن بود و این درست گواهی می داد که همه در ساختمان حاضرند.

پاهایم طعنه ای به پاهای آهو زده بودند و از یکدیگر پیشی می گرفتند تا به قطاری که تا چند لحظه دیگر قصد حرکت داشت خود را برسانند اما تلاششان بی فایده بود.

حالا باید یک ربع دیگر صبر می کردم تا قطار بعدی.

این موقع ها برای اینکه حواسم از دیر شدن پرت شود، چیزی را زیر لب زمزمه می کنم و دقیق می شوم روی همان زمزمه زیر لب.