خالی نسا ؛ مادری سبزپوش میان دره سیاهمزگی

اگر در تمام گیلان، «سیاهمزگی» را به نام پنیر معروف گله دارانش می شناسند، من این دهستان را به خاطر آبشارهای ناشناخته اش دوست دارم.

- ایسنا/گیلان اگر در تمام گیلان، سیاهمزگی را به نام پنیر معروف گله دارانش می شناسند، من این دهستان را به خاطر آبشارهای ناشناخته اش دوست دارم.

تلاش جلگه نشینان برای فرار از شعله های تفتیده خورشید در جلگه سفیدمزگی و تلاش خورشید برای گذر از دره سیاهمزگی، اما اینجا خورشید جا می ماند از صف انبوه درختان و نسیم خنک رود همراه با موسیقی آب، خفتگان لب رود را به رؤیای تابستانه می برد.

به کودکی های شیرین، به آبتنی کردن در حوضچه اکنون، به یخ در بهشتی که گرمای تابستان را به سخره می گیرد و به ماهیگیری که فراغت را به دام می اندازد.

و کودکانی که سنگ می کوبند بر خوابگه قورباغه ها و آب گل آلودی که بر تنه توسکاها شلاق می زند.

توسکاهای لب رود، انتظار نوری را می کشند تا در سایه سار پنهان مانده از خورشید، خزه کمتری به تنه شان بنشیند.

رؤیای تابستانه من دیدن چکاچک آبی است که از میان خزه های تخته سنگ بزرگی، عطش مرا فرو می نشاند؛ عطشی برای دیدن آبشاری در دل کوه های سیاهمزگی.

اگر در تمام گیلان، سیاهمزگی را به نام پنیر معروف گله دارانش می شناسند، من این دهستان را به خاطر آبشارهای ناشناخته اش دوست دارم.