مادر حسین اوجاقی، شهید اغتشاشات پاییز 1401: در این یک سال پیر شده ام، عکسم قشنگ نیست

هر چه به مادر شهید اغتشاشات پاییز 1401، حسین اوجاقی، اصرار کردم که عکس خودش را برایم بفرستد، قبول نکرد.

می گفت: «در این یک سالی که حسین شهید شده خیلی پیر شده ام، - مدتی که از مراسم می گذرد، متوجه می شوم که می توانم خمیده خودم را به ردیف اول برسانم و با خانم شریف سلام و علیکی کنم.

اما صندلی او خالی است.

از در سالن بیرون می روم و در میان همکاران حسین، او را پیدا می کنم.

او خانم ها را بغل می کند و اشک می ریزد و قربان صدقه همکاران حسین می رود.

  اولین باری است که از نزدیک می بینمش.

صورتش خسته است و به جوانی فیلم هایی که اولین روزهای بعد شهادت حسین از او منتشر شد، نیست، اما هنوز زیباست، زیباتر از هر زن دیگر.

با صورت خیس از اشکش که لبخند می زند، انگار زیبایی های دنیا برای جای گرفتن در چهره او با یکدیگر دعوایشان می شود.

قدم هایش را چنان محکم و استوار برمی دارد که دیگران به او نه به چشم مادری درددیده و کمرشکسته، بلکه به عنوان زنی قوی که حسین را پرورش داده نگاه می کنند.

  تا دورش خلوت می شود و می خواهم نزدیکش شوم، مسئول برنامه از او خواهش می کند زودتر به سر جایش برگردد؛ چرا که به زودی باید روی صحنه برود.

مادر شهید باز هم از جلوی چشمم دور می شود.