می دانم دلتنگ لحظات زیر خیمه اباعبدالله خواهم شد

چند قاب زیبا از این رنگ و نقش و دست بچه ها در گالری عکس هایم ذخیره کردم، برای تمام روزهای نیامده ای که می دانستم دلتنگ این لحظات بودن در زیر خیمه سیدالشهدا خواهم شد.

- .

خبرگزاری مهر ؛ گروه مجله: کالسکه را همان جای همیشگی پارک کردم؛ دخترک را با تمام احتیاط لازم برای برهم نخوردن آرامشش از مرکبش برداشتم و بچه به بغل به دو سمت سالنِ هنرهای تجسمی رفتم.

آنقدر دویده بودم که نمی توانستم جلوی سرعتم را بگیرم.

دوتا یکی پله ها را پشت سر گذاشتم تا رسیدم به پاگرد دوم.

پرنده ی کوچکی توی قلبم بال، بال می زد که هر آن ممکن بود خودش را از قفس سینه نجات بدهد و بیرون بپرد.

چند نفس عمیق کشیدم و وقتی ایستادم تازه ذوق ذوق دستم را احساس کردم.

سنگینی دخترکم را از دست چپ، روی دست راستم انداختم و از دختر جوانی که جلوی در ورودی طبقه دوم نشسته بود، پرسیدم: شروع کردند؟ گفت: هنوز نه.

از اینکه بدقول نشده بودم؛ نفس راحتی کشیدم و خدا را شکر کردم.

امشب هم برای عکاسی رفته بودم.

از شب اول قرارمان با مسئولان خیمه نوجوان این بود که به مجلس شان بروم و با همین دوربین تلفن همراه که چندان بدک هم نیست از کارها و حرف ها و احوالشان فیلم و عکس بگیرم.

اما کیست که نداند در هیئتی که هر کدام از خادمانش در شاخه های مختلف هنری حرفی برای گفتن دارند، کار به این راحتی ها نیست.