احمد رضا احمدی؛ «کبوتر تنها» یی که به «برج کهنه» مرگ رسید

از زندگی طلب کار نبود و از این حیث غمی نیست.

رنجی اما اگر هست همان است که رفیق شفیق او گفته است: «حتی یاد نگرفتند به ما احترام بگذارند.

البته کم هستند! 40 کتاب برای بزرگ و کودک کافی نیست و این همه موسیقی و این همه ساز و صدا از بهترین هایش را نوار کردی.

-    او مسافر بود و شاعری که در خواب بیدار بود و در بیداری انگار خواب است و به گفته رفیق شفیق او مسعود کیمیایی زیاد خواب می بیند (می دید).

در این چند ساعت منتظر بودم ببینم در وصف احمدرضای نازنین چه می نویسد.

چون وقتی اکبر رادی (نمایش نامه نویس) درگذشت نوشت: باید روزی بدون اکبر رادی شروع نمی شد که شد.

  برای او اما نوشته است: حتی یاد نگرفتند به ما احترام بگذارند.

البته کم هستند.

چهل کتاب برای بزرگ و کودک کافی نیست این همه موسیقی را این همه ساز و صدا از بهترین هایش را نوار کردی.

از کویر تا سال های سی آمدی.

شعرها نوشتی و نثرها.

هیچ کدام هم نه شهرستانی بود نه کویری.

شیش دانگ مال خودت بود.

 نمی دانم برایت چه بنویسم.

از این حرف های ما گذشته است.

چقدر در تلویزیون شاعر بودی و جنگنده و خسته.

اما پیر نبودی.

آن کس که نداند شعرهای تو شبیه شعرهای هیچ شاعری نیست تقصیری ندارد.

تقصیر با همان ریاضی است.