عهدی با زبانه کودکانه

اراک؛ چشمانم التماس جرعه ای خواب می کرد و پایم برای رفتن می دوید، در گرمای خرماپزان این روزهای داغ تابستان دلم روضه عطش می طلبید.

باید می رفتم، بی توجه به التماس های چشمانم، همچون آنهایی که  بی توجه به جلوه گری های دنیا رفتند و کربلایی شدند.

محشر کبرایی بود مقابل مصلی ، جمعیت همچون موج دریا دسته دسته می آمدند تا خود را به وعده گاه قرار برسانند، وعده گاهی برای تجدید عهد شیرخوارگان حسینی با علی اصغر شهید دشت کربلا (ع) و چه علی اصغر هایی با پای دل می آمدند که با زبان کودکانه خود بگویند ما فدایی جگرگوشه حسینیم.

چایخانه ارباب هم بساطش به راه بود، با تصویری از سردار دلها که ابهتش دل را می لرزاند.

  اینجا پرچم های محرم هم هست، طبلهای بچه گانه، سربندهای مشکی و سبز یا علی اصغر(ع) و یا حسین(ع).

  تا چشم می چرخید دلسوختگان دسته دسته می آمدند تا دردانه هایشان را نذر آقا حسین(ع) کنند، آنجا در دشت کربلا گلوی شش ماهه از تیر سه شعبه آب نوشید و اینجا در میان جمعیت انبوهی که جایی برای نشستن نداشتند، شش ماهه ها بر دستان مادر نذر علی اصغر (ع)می شدند.

  اینجا گهواره علی اصغر تاب می خورد و آنجا در دشت کربلا آغوش رباب بی تاب علی اصغرش(ع) بود.