چرا طرح جمع آوری معتادان متجاهر هر بار ناکام می ماند؟

از آرنج تا مُچ دستش را میان دستمالی چِرک پیچیده است.

انگشتانش از درد خُشک شده اند و توان حرکت ندارند: «نمی گذارند به درد خودمان بمیریم.

» اشک از میان چشمانی که روزی میشی بودند روی گونه های استخوانی اش سُر می خورد تا در میانه چانه ای که کمی جلوتر از صورتش است، - از آرنج تا مُچ دستش را میان دستمالی چِرک پیچیده است.

انگشتانش از درد خُشک شده اند و توان حرکت ندارند: نمی گذارند به درد خودمان بمیریم.

اشک از میان چشمانی که روزی میشی بودند روی گونه های استخوانی اش سُر می خورد تا در میانه چانه ای که کمی جلوتر از صورتش است، محو شود: با سیگاری شروع شد.

خانواده و دوست آشنا ما را رها کرده اند.

شهرداری هم بگذارد به درد خودمان بمیریم.

به گزارش ایسنا، روزنامه شهروند نوشت: سن وسال و نام و نشانش دیگر برایش اهمیت ندارد: تو بگو احمد ، محمد ، حسن و… چه فرقی دارد؟! دوباره سَر خم می کند برای پُک عمیق زدن به سیگاری که تازه در میان انگشتانش آتش گرفته: آخرین بار که از دست ماموران فرار می کردم، دستم به این روز و حال افتاد.

ما اگر می خواستیم تَرک کنیم خُب می رفتیم کمپ.

ترَک که زوری نمی شود.

واقعا با این طرح جمع آوری می خواهند چه چیزی را می خواهند ثابت کنند؟ نکند بودجه ای چیزی دارند ما خبر نداریم.