جام جهانی و سیاست و ما ایرانیان

  عده ای خوشحال بودند مکرون شاد از قطر به پاریس برنگشت.

عده مقابل آن ها را متهم می کردند شما نژادپرست اید و به همین دلیل خواهان شکست فرانسه ای بودید که تیمش پر از بازیکن سیاه پوست بود.

-   عصر ایران؛ هومان دوراندیش - جام جهانی قطر به پایان رسید و دنیای فوتبال بدهی اش را به لیونل مسی پرداخت و کم کم اهالی فوتبال به سراغ لیگ های کشور خودشان و لیگ قهرمانان اروپا می روند و اهالی سیاست هم تا اطلاع ثانوی مشغول کار خودشان می شوند.

  در این یادداشت سه نکته سیاسی را با توجه به تجربه جام جهانی قطر مطرح می کنیم:    1- در دعوایی که طرفداران و مخالفان در ایران بر سر برد و باخت تیم ملی راه افتاد، یکی از دلایل مخالفان برای شادی بابت باخت های تیم ملی این بود که فوتبال سیاسی است.

طرفداران حکومت هم البته با این گزاره موافق بودند.

در یادداشت فوتبال علیه دشمن نیست توضیح مختصری درباره این موضوع دادیم و گفتیم که تعداد مسابقات سیاسی در بین 659 (یا شاید هم 660) مسابقه برگزار شده در تاریخ جام جهانی، بسیار ناچیز بوده است.

  مخالفان استدلال دیگری هم داشتند و آن اینکه، گاهی کل یک جام برای یک حکومت غیردموکراتیک سیاسی می شود تا از این طریق ضعف هایش را بپوشاند.