مهاجر سرزمین آفتاب؛ به یاد بانو کونیکو یامامورا

«کونیکو یامامورا»، تنها مادر شهید ژاپنی دفاع مقدس جمهوری اسلامی ایران، چشم از جهان فرو بست.

- ایران پرس: کونیکو یامامورا ، تنها مادر شهید ژاپنی دفاع مقدس جمهوری اسلامی ایران، چشم از جهان فرو بست.

آرام بود و متین.

با او در زمان بازگشت به خانه، در سرویس سازمان آشنا شدم.

از دور که نگاه می کردی با چادر و حجاب کاملش مثل دیگر همکاران، یک ایرانی محجبه به نظر می رسید.

اما نزدیکتر که می شدی؛ متوجه می شدی که او نه یک ایرانی، زنی از شرق دور است.

درگذشت کونیکو یامامورا مادر ژاپنی شهید دفاع مقدس " مودب بود و کم حرف.

همیشه کنار سرویسهای سازمان می ایستاد تا ابتدا دیگران سوار شوند.

آن روز که برگه های ترجمه را در دستش دیدم فهمیدم از مترجمین برنامه های رادیویی است و من به عنوان نویسنده این مطالب با او هم سخن شدم و از کیفیت برنامه ها پرسیدم.

او خود نویسنده بود و سنش از 50 می گذشت.

می گفت که در سال های ابتدایی راه اندازی رادیو ژاپنی، و پایه گذاری این رسانه فعالیت داشته و پس از آن به عنوان کارشناس با این رادیو همراه شده است اما روحیه انقلابیش باور کردنی نبود.

قرآن کوچکی داشت و در بین راه شروع به خواندن می کرد.

می گفت از صوت قرآن لذتی تجربه‏ نشده به جانم می‏ نشیند.

گاهی که حرف می زد، مثل این بود که اسلام و انقلاب جزیی از وجود اوست .

اما او هیچوقت نگفت که مادری داغدار است و فرزندش در جبهه های نبرد به شهادت رسیده است.

خبر رسید کونیکو یامامورا، تنها مادر شهید ژاپنی دفاع مقدس جمهوری اسلامی ایران، به علت بیماری روز جمعه دهم تیرماه در بیمارستان خاتم الانبیای تهران چشم از جهان فرو بست.

مرگ او مرا با واقعیتهای دیگری از زندگیش آشنا کرد که شنیدنش خالی از لطف نیست.

این حقایق بیانگر رشد و اوج گرفتن یک انسانی است که خالق جهان هستی را شناخت و با او انس گرفت و درمسیری حرکت کرد که او را نمونه یک زن مسلمان و مسئول در سرنوشت خود و جامعه ساخت.

یادش گرامی .

کتاب پر فروش مهاجر سرزمین آفتاب خاطرات خانم کونیکو یامامورا دختر محجوب ژاپنی را بازگو می کند.

نویسنده کتاب، حمید حسام، از نویسندگان آثار دفاع مقدس است که زمانی برای شرکت در همایشی در هیروشیما با این بانوی ژاپنی همراه شده و مجذوب فعالیتها و اقدامات موثر او شده است.

کونیکو یامامورا خود می گوید: هیچ​گاه تصور نمی​کردم داستان زندگی من روزی به صورت کتاب منتشر شود چون اگر در ژاپن و در کنار خانواده ​ام می​ ماندم، یک زندگی کاملا عادی را تجربه می​ کردم در حالی که آشنایی من با یک مسلمان ایرانی مسیر زندگِی ​ام را تغییر داد و توسط او به دنیای جدید و ناشناخته ​ای آمدم.

بانویی که روزی به عنوان یک مهمان خارجی قدم روی خاک ایران گذاشت، چنان در فرهنگ و اعتقادات این کشور ذوب شد که خود به سربازی در میدان نشر باورهای اسلام و حفظ ارزش های انقلاب اسلامی تبدیل شد.

مهاجر سرزمین آفتاب بیانگر تلاشهای زنانی است که بی چشم داشت، تمام زندگی شان را برای جامه عمل پوشاندن به آرمان هایی مقدس هدیه کردند.

کتاب زندگی زنانی را به تصویر می کشد که که اگرچه تفنگ به دست نگرفتند، اما حماسه ها آفریدند.

"کونیکو یامامورا" در خانواده ای بودایی در ژاپن متولد شد و رشد کرد.

هنر گل‏ آرایی و آموزش چای سبز را مثل سایر دختران جوان ژاپنی آموخت اما جنگ در ژاپن رنگ سیاهی بر زندگی مردم زده بود و این‏گونه سرگرمی ‏ها روبه فراموشی می رفت.

در 20 سالگی با جوانی ایرانی آشنا شد و تحت تاثیر اخلاق اسلامی این جوان مسلمان به دین اسلام گروید.

وی با الهام از کتاب آسمانی قرآن نام سبا را برای خود برگزید.

او خود ماجرای تحول زندگیش را اینگونه بیان می کند: آن روز وقتی وارد کلاس زبان انگلیسی شدم در نگاه اول، حضور دو فرد غریبه نظرم را جلب کرد؛ یک عضو جدید به همراه یک فرد خارجی.

اما کنجکاوی نکردم.

کلاس شروع شد و حواس همه به تدریس استاد بود که حوالی ظهر وسط درس، آن مهمان خارجی از جایش بلند شد، به گوشه ای از کلاس رفت و شروع کرد به خم و راست شدن، در حالی که چیزهایی هم زمزمه می کرد! دیگر کسی به درس گوش نمی داد.

همه با تعجب به او نگاه می کردیم و با اشاره از هم می پرسیدیم: این دارد چه کار می کند؟ نکند عقلش را از دست داده؟! آن روز با کلی سوال بی جواب به خانه رفتیم ، اما آن مرد خارجی فردا هم به کلاسمان آمد وما شروع کردیم به پرسیدن درباره اتفاق دیروز.

آن جوان خارجی که کاملأ به زبان انگلیسی مسلط بود، در جواب گفت: من یک ایرانی مسلمان هستم.

دیروز اینجا نماز خواندم.

نماز، عمل عبادی دین ما و یک جور شکرگزاری در مقابل خداوند است .

تا آن روز، اسم ایران برای ما فقط تداعی کننده نفت بود و چیز دیگری درباره آن نشنیده بودیم.

اصلأ نمی دانستیم ایران کجاست و مردمش چه اعتقاداتی دارند.

از اسلام هم چیزی نمی دانستیم.

آن اتفاق باعث شد کنجکاو شویم بیشتر درباره اسلام بدانیم.

حضور آن آقای ایرانی که بعدها فهمیدم اسمش اسدالله بابایی است، باز هم در کلاس زبان ما تکرار شد و همین دیدارها، سرنوشت زندگی مرا تغییر داد و او به خواستگاری من آمد.

یامامورا می دانست که خانواده بوداییش تعصب خاصی دارند.

وی می افزاید: پدرم به شدت با این موضوع مخالف بود.

چون در نظر پدرم و اکثر ژاپنی ها، خارجی، معادل آمریکایی بود و ما از آمریکایی هایی که بعد از جنگ جهانی دوم وارد کشورمان شده بودند، چیزی جز جنایت و فساد ندیده بودیم.

اما جواب منفی پدرم باعث نشد آقای بابایی تسلیم شود.

بالأخره پدرم رضایت داد؛ اما با این شرط که اگر ازدواج کردی و به ایران رفتی، هرچقدر هم در زندگی ات دچار مشکل شدی، حق نداری به برگشتن فکر کنی.

من هم قبول کردم.

چیزی از پیروزی انقلاب اسلامی نگذشته بود که جنگ عراق علیه ایران آغاز شد.

سبا بابایی که در آن زمان سه فرزند داشت، می گوید: آن روزها سلمان و محمد، همراه بچه های مسجد، پیت های نفت همسایه ها را جمع می کردند و از این شعبه به آن شعبه می رفتند تا نفت پیدا کنند.

من و دخترم هم از تهیه پارچه و ملحفه برای مجروحان تا درست کردن کوکتل مولوتوف، هر کاری برای کمک به انقلابیون لازم بود، انجام می دادیم.

برای خودم هم خیلی جالب بود که اصلأ ترسی نداشتیم.

وقتی دیدم مردم آنطور فداکاری می کنند، یقین کردم پیروز می شویم.

و فهمیدم چقدر نقش رهبر، مهم است.

اگر امام و راهنمایی های ایشان نبود، انقلاب مردم پیروز نمی شد.

به کشورهای اطرافمان و سرنوشت انقلاب هایشان نگاه کنید، متوجه اهمیت این مسئله می شوید.

ابلاغ سلام و دعای رهبر انقلاب به مادر شهید ژاپنی" سبا بابایی حس همدلی و همراهی عمیق با انقلاب اسلامی و آرمانهایش داشت.

اوج این همدلی، اعزام پسرش محمد به جبهه نبرد است.

وی می افزاید: محمد در هیچ‏ چیز بهانه‏ گیر نبود.

سادگی را دوست داشت و همیشه لباس سفید یا خاکستری می ‏پوشید.

کسی لباس رنگارنگ تنش ندید.

همیشه کفش کتانی سفید می ‏پوشید و تا کفشش پاره نمی ‏شد، کفش دیگری نمی ‏پوشید.

نجابت، دیانت، و سادگی محمد مرا به یاد آن جمله تاریخی امام خمینی در سال 1342 می‏ انداخت که می گفت سربازان من در گهواره ها هستند.

به این فکر می‏ کردم آیا محمد من یکی از سربازانی است که امام نوید آمدنشان را داده است؟ .

محمد 18 سال داشت که امام پیام داد جوانان جبهه ها را پر کنند.

او گفت من هم می خواهم بروم، هیچ مخالفتی نکردم.

چون یاد گرفته بودم در نگاه اسلام، فرزندان، امانت خدا هستند و باید به او برگردانده شوند.

وظیفه پدر و مادر، فقط تربیت صحیح آنهاست.

یاد گرفته بودم اگر فرزندم راه خدا را انتخاب کرد، نباید مانع او شوم.

البته با این فضا ناآشنا نبودم چون سلمان، پسر بزرگم که دانشجو بود، قبل از محمد به جبهه رفته و مجروح شده بود.

خلاصه محمد یک بار به جبهه غرب رفت و موقع کنکور برگشت.

کنکور را که داد، دوباره عزم رفتن کرد.

در آخرین نامه اش نوشته بود: تصمیم گرفته ام تا آخرین قطره خونم در جبهه بمانم.

تمام این سرزمین به خون شهدا آغشته است.

من نمی توانم اینجا را ترک کنم.

محمد در 22 فروردین سال 1362 در عملیات والفجر یک در فکه به خواسته اش رسید و بر اثر اصابت ترکش توسط نیروهای عراقی شهید شد.

بعد از شهادت محمد که نتایج کنکور اعلام شد، با خبر شدیم او در رشته مهندسی متالوژی دانشگاه علم و صنعت تهران قبول شده.

نام مادر روی سنگ قبر فرزند شهید حک شد خانم بابایی در ادامه می افزاید: با شهادت محمد رفت وآمد ما به بهشت زهرا (س) زیاد شد.

آنجا وقتی به سنگ مزار درگذشتگان دقت کردم، دیدم در کنار نام فرد متوفی، فقط نام پدرش را نوشته اند.

به آقای بابایی اعتراض کردم و گفتم: هر انسان، فرزند یک پدر و یک مادر است.

چرا وقتی از دنیا می رود، فقط نام پدرش را روی سنگ مزارش می نویسند؟ پس سهم مادرش چه می شود؟ محمد، پسر من هم بود.

آقای بابایی گفت: حق با شماست.

حاصل آن گفت وگوی ما، اتفاق قشنگی شد.

حالا سنگ مزار محمد شاید تنها سنگ مزاری باشد که رویش علاوه بر نام پدر شهید، نام مادرش هم حک شده است.

کلید واژه ها: دفاع مقدس - ایران - جمهوری اسلامی - برنامه ها - ژاپنی - نویسنده - مقدس - برنامه - زمان - دفاع - اسلامی - شهید - سازمان - جمهوری - ایرانی - مادر - زمان بازگشت - سرویس - دیگر - جهان - رادیویی - بازگشت - سرزمین - درگذشت - ترجمه - کیفیت - محجبه - همیشه - بانو - آشنا