مادری که سواد آموخت، وصیت شهیدش را روی قالی ببافد

خبرگزاری فارس- همدان، سولماز عنایتی: دامنش یک بغل یاس نورانی، دستانش دستان خدا و زنگ صدایش طنین مهربانی بود، آری گل بانو را می گویم با همان چادر گلگلی و غم سُر خورده در چشمانش.

باید بودید و می دیدید که چه طور تسبیح یاقوتی رنگش همدم فراق شده و دلتنگی را قاب گرفته است؛ آخر فرزندش در 17 سالگی درست زمانی که قد کشیده و قرار بود تکیه گاه نفس های گل بانو باشد به آسمان سفر کرد.

گل بانو می گوید: عزت الله فدای قرآن شد، چراکه نه! چی از این بهتر؛ اما مادرم دیگر، اسمش که می آید دلم ضعف می رود اصلا مگر فراموش شدنی است حساب پاره تن و جان!  همین اول راهی چشمم لبریز شد و اشک هایم آویز؛ مادر نیستم و نمی دانم چطور دل یک مادر برای فرزندش ضعف می رود اما گویی حس مادرانه مسری است، با خود گفتم کاش عقربه های ساعت تا آغوش باز گل بانو برای فرزند شهیدش عقب برمی گشت و دیگر دل این مادر ضعف نمی رفت.

هر چند گل بانو تب و تاب دلش را با وصیت نامه عزت الله آرام می کند، او عزم جزم کرده تصویری از دست خط پسرش را قاب گرفته و گره به گره ببافد و تا دنیا دنیاست ماندگار کند.

کاری به رد پیری و چین و چروک دستانش ندارد حتی به ستاره چشمانش تلنگر زده تا می توانید سوسو کنید آخر پیام عزت الله باید جاودانه شود .