ما وقتی مشاهده می کنیم که یک معتاد متجاهر در خیابان تکه هایی از امکانات شهری را از جا در می آورد که ببرد و بفروشد تا از این راه نیاز های مربوط به اعتیادش را تامین بکند نمی توانیم آسیب های ناشی از این نوع سوءرفتار ها را نبینیم.
- چون این رفتار ها به همه شهروندان لطمه می زند؛ بنابراین ما در پیچیده بودن موضوع برخورد با این نوع آسیب های اجتماعی تردیدی نداریم.
حالا این سوال پیش می آید که آیا شهرداری تهران باید در قبال چنین موضوعی سکوت اختیار کند؟ پاسخ من منفی است.
بدون شک شهرداری تهران حتما اصلی ترین دستگاهی است که به عنوان یک نهاد اجتماعی باید نسبت به ماجرای آسیب های اجتماعی مراقبت و عمل و کنشگری داشته باشد.
سوال دیگری که در رابطه با این موضوع می توان طرح کرد این است که آیا حضور و مشارکت شهرداری تهران برای مقابله با آسیب های اجتماعی کفایت می کند؟ باز هم پاسخ منفی است.
نادعلی خاطرنشان کرد: دستگاه های مختلف دیگری هم در کنار شهرداری تهران باید حضور و مشارکت داشته باشند و در زمینه کنترل و کاهش این آسیب ها نقش آفرین باشند.
اگر چنین شرایطی اتفاق بیفتد در این صورت می توانیم بگوییم تفکر قرارگاهی بر جامعه ما حاکم شده است.
تفکر قرارگاهی یعنی اینکه دستگاه ها و مجموعه های مختلف داشته های خودشان را در کنار هم قرار بدهند و با هم کار ها و اقدا
